Βόλτα στα Πλατανάκια με το βιβλίο του Ρολάν Μπαρτ

Μπορεί η Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια να μου φαίνεται όλο και πιο θορυβώδης, γεμάτη κίνηση και μπαλώματα δεξιά κι αριστερά, γύρω της όμως συνεχίζει να έχει πολύ όμορφα μέρη, θάλασσα και βουνό και γι'αυτούς τους λόγους συνεχίζω και την αγαπώ και δε θέλω να την αλλάξω. Αν θες βουνό είναι δίπλα. Αν θες θάλασσα είναι δίπλα. 

Κι έτσι, σχεδόν δίπλα είναι και τα Πλατανάκια. Ένα μέρος καταπληκτικό, γεμάτο δέντρα γύρω σου και αρκετά απομακρυσμένο από τη βαβούρα και την κίνηση. Βγαίνεις από το αυτοκίνητο και μυρίζει δέντρο και φρεσκάδα. 

Έχει φαγητό, έχει καφέ, έχει πράσινο και ησυχία. Ό,τι πρέπει για να πάρεις το βιβλίο σου και να χαλαρώσεις κάτω από τα δέντρα. 

Χάρηκα πολύ και ξέφυγα και ηρέμησα. Κάθισα στα τραπέζια ανάμεσα από τα δέντρα, πήρα το καφεδάκι μου, γέμισα οξυγόνο και πότε πότε διάβαζα από καμιά σελίδα του βιβλίου που είχα πάρει μαζί μου.

Αργότερα μας έπιασε βροχή, αλλά τα πλατιά γεμάτα φύλλα δέντρα και οι ομπρέλες δεν μας εμπόδισαν από το να συνεχίσουμε να καθόμαστε έξω. Όσοι χαίρονται τη βροχή, είμαι σίγουρη πως μπορούν να καταλάβουν πως ακόμη κι αυτό ήταν καταπραΰντικό στη βόλτα μας αντί να μας χαλάσει τη διάθεση. 

Πήρα μαζί μου το βιβλίο του Ρολάν Μπαρτ, το "Ημερολόγιο πένθους", ένα βιβλίο πραγματικά συγκλονιστικό, για ένα πένθος που ανοίγεται σελίδα σελίδα. Ο συγγραφέας και θεωρητικός της λογοτεχνίας, από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή η μητέρα του, ξεκίνησε να γράφει αυτό το ημερολόγιο, καταγράφοντας όλα τα στάδια της δύσκολης και οδυνηρής διαδικασίας του πένθους. Πρόκειται για ένα βιβλίο γεμάτο με αυθόρμητες σκέψεις, με συναισθήματα, με αναμνήσεις κι ερωτήματα για το μέλλον. 

Roland Barthes, Ημερολόγιο Πένθους, εκδ.: Πατάκη

Γράφει στις 2 Νοεμβρίου "Ξέρω τώρα ότι το πένθος μου είναι χαοτικό" και στις 12 Φεβρουαρίου "Χιόνι, πολύ χιόνι πάνω από το Παρίσι, είναι παράξενο. Λέω στον εαυτό μου και υποφέρω: δεν θα είναι ποτέ εδώ για να το δει, για να της το περιγράψω" 

Δεν είναι ένα βιβλίο ευχάριστο. Είναι όμως βαθειά συγκινητικό και σε διαπερνάει σε κάθε του λέξη που προσδιορίζει την απουσία σε κάθε στιγμή της ημέρας, σε κάθε νέα εμπειρία. 

18 Απριλίου 1978, Μαρακές

" Από τότε που η μαμά δεν υπάρχει πια, δεν έχω πια αυτή την εντύπωση ελευθερίας που είχα στα ταξίδια (όταν την εγκατέλειπα για λίγο) 

*παρακαλώ πολύ να μην αντιγράφετε ούτε να χρησιμοποιείτε με οποιοδήποτε τρόπο τα κείμενα και τις φωτογραφίες αυτού του site χωρίς την γραπτή άδειά μου

*όλα όσα γράφονται σ'αυτό το σάητ αποτελούν απλώς την προσωπική μου άποψη